Na zo'n kleine 2 weken loop ik nog steeds te blaffen en dreigt mijn stem het af en toe te begeven. Dit heb ik nog niet zo vaak meegemaakt. Na een nutteloos flesje Bisolvon, nu maar een flesje Natterman.
Ben het eigenlijk meer als zat, maar laat ik niet te lang zeuren. Voel me verder prima en hoefde niet thuis te blijven, ik hoop alleen dat ik het virusje aan niet teveel mensen heb doorgegeven. Gisteren mijn oude heer die maandag 79 wordt zijn cadeautje gegeven. Een aantal cadeaubonnen van de Volendamse vishandel Kees Tol. Een topzaak in Badhoevedorp. Niet goedkoop, maar wel kwaliteitsvis. We hopen dat hij er van zal genieten! Maar vader is een "lekkerbek"(lees smulpaap)?! dus dat gaat vast wel lukken! Net een groot rondje met het mormel gelopen. Morgen nog een dagje "zorgen". Vandaag was het een goede dag, we stonden met voldoende collega's dus dat is altijd prettig. Er wordt wel eens gevraagd; Ben heb je nog geen spijt van je keuze en dan is steevast mijn antwoord. Ik heb er nog geen dag spijt van. En dat is ook waar. Het "lijding/leiding geven" en alles wat daarmee samenhangt mis ik absoluut niet. Het koken echter blijft natuurlijk het mooiste vak van de wereld. Je maakt iets lekkers klaar, zo goed als je kunt en maakt dan met je product meestal de mensen blij. Beter kan het niet.
Nu maak je met het zorgen de mensen ook wel blij maar het is toch wel een wereld van verschil en een steek vol met poep en pies opruimen of een oven vol met gebraden kipkarbonaadjes bereiden. Ja, zeg nou zelf welke gek zegt er dan dat het eerste leuker werk is. Nou goed, het koken is ook voorbij en er wordt nu alleen nog maar bouillon en soep gemaakt, de rest komt kant en klaar binnen. De "ruimte/gelegenheid" die er binnen de organisatie was voor leuke/bijzondere dingen, zoals koude buffetten/bruidstaarten/verjaardagstaarten is ook voorbij, dus het leuke werk waar je "eer en waardering" van krijgt en trots op kan wezen. Dat is ook voorbij. De kunst is nu dus het "zorgen" zo goed mogelijk te leren en te doen en met je hart blijven zorgen voor de mensen, zodat je weer trots kan zijn en blijven op het dagelijks werk. Geduldig, lief en verstandig blijven is niet altijd gemakkelijk maar het hoort bij het vak van zorgproffesional?! Nu nog maar zien heel te blijven en werk te houden tot mijn 67ste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten